Vrijwilliger: tussen vriend en professional?

Voor het moreel beraad binnen Radar wilden we aanvankelijk werken met een vereenvoudigde versie van de dilemmamethode. Al snel bleek dat we dat beter achterwege konden laten. Deelnemers wilden vooral hun ervaring kwijt, maar bevroegen elkaar ook.

Thema’s die besproken werden waren:
– Beschouwt jouw cliënt je als vriend? En jij hem/haar?
– Wanneer wordt het contact te ‘close’? Waar trek je de grens? Ben je het eens met de grens die vanuit Radar wordt aangegeven?
– Hoe ga je om met aanrakingen van cliënten? Cliënten die willen knuffelen bijvoorbeeld?
– Wat doe je als je advies aan een begeleider wil geven?
– En ook: de ‘klik’ die je kunt hebben met iemand; hoe fijn het is om als gelijken met elkaar om te kunnen gaan en het plezier dat deze vrijwilligers in hun werk hebben.

Zo ontstond een gesprek over ethische thema’s in ‘gewone-mensen-taal’.

Geslaagd of juist minder succesvol?

Dit praktijkvoorbeeld is geslaagd, omdat
– de deelnemers dieper op hun ervaringen in konden gaan;
– op een ongedwongen manier een gesprek ontstond waar iedereen aan bijdroeg;
– deelnemers zichzelf en anderen vragen stelden over hun morele opvattingen;
– deelnemers elkaar beter leerden kennen.

Wat was vooraf nodig?

Na overleg met de vrijwilligerscoördinator is een aansprekende en laagdrempelige uitnodiging gemaakt. We bepaalden ook al een onderwerp aan de hand van wat er speelde in de ervaring van vrijwilligers.

Wat kan er van geleerd worden?

Soms is een open gesprek (met leiding die enige sturing geeft) meer op zijn plaats dan een strak gestructureerde methode.

Op welke valkuilen moeten anderen letten?

Gesprekken over ethiek moeten niet te ingewikkeld voor de deelnemers worden gemaakt.